Η αγνή ανόθευτη αγάπη ενός πραγματικού αρχηγού, ενός γνήσιου Αντιχούλιγκαν

Η Νεα Φιλαδέλφεια έχει ντυθεί στα  κιτρινόμαυρα και χιλιάδες κόσμου είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα. Το ημερολόγιο δείχνει 21 Μαΐου του 1989 καμία ώρα πριν αρχίσει ο τελευταίος αγώνας πρωταθλήματος της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ.

Ένα λευκό Fiat 127 καλυμμένο από μπροστά μέχρι πίσω με μια σημαία της ΑΕΚ περνάει από μπροστά μου την ώρα που πλησιάζω τον Δημήτρη Χατζηχρήστο. Μόνος του έξω από το γήπεδο τον βλέπω να παρατηρεί το πλήθος που παραληρεί. «Μεγάλη μέρα σήμερα» του λέω με κοιτάζει και καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε στο ίδιο πανηγυρικό μουντ.

«Υπάρχετε τελικά» μονολογεί με το βλέμμα στραμμένο στον συγκεντρωμένο κόσμο που πανηγυρίζει, «που ήσασταν τόσο καιρό» συμπληρώνει με παράπονο.

Έτσι ήταν ο Μίμης. Ήθελε τον κόσμο πάντα στο γήπεδο, κοντά στην ΑΕΚ,  όχι μόνο στις χαρές, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά παντού όπου υπήρχε ομάδα ή αθλητής με το δικέφαλο στο στήθος, εντός και εκτός έδρας. Αυτό ήταν το κυρίαρχο για αυτόν και για αυτό προσπαθούσε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του.

Την εποχή που οι Έλληνες φίλαθλοι αντέγραφαν τους Άγγλους χούλιγκαν φέρνοντας μια σκληρή βία στα γήπεδα της χώρας, ένας οπαδός πήγαινε κόντρα στο  ρεύμα της μόδας για επίδειξη μαγκιάς όχι μόνο με τα γραπτά του και τη μόνιμη στήλη του αντιχούλιγκαν, αλλά κυρίως με τις πράξεις του.

Είχαμε την τύχη να είναι φίλαθλος της ΑΕΚ γιατί ο πατέρας του ο κύριος Χρήστος τον κλείδωσε έξω από το σπίτι όταν έμαθε ότι έγινε Παναθηναϊκός.

Το είδα με τα μάτια μου πολλές φορές και μάλιστα ήταν συμπεριφορές που με καθόρισαν σαν οπαδό. Μας δίδαξε πως η αγάπη για την ομάδα είναι το ζητούμενο. Όχι οι τσαμπουκάδες, η μαγκιά και το ξύλο. Αλλά αυτή η αγνή, ανόθευτη, ανιδιοτελής αγάπη όχι για την ομάδα, αλλά για το σύλλογο γιατί για τον Μίμη ΑΕΚ δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο όπως για τους περισσότερους από εμάς.

Ήταν το μπάσκετ, το βόλεϊ, η μάνα ΑΕΚ όπως συνήθιζε να λέει. Τον παρατηρούσα χρόνια στις εξέδρες, τον χάζευα από μακριά στην αρχή και στα μάτια μου έβλεπα έναν μαέστρο να κατευθύνει την πολυμελή ορχήστρα του. Πιτσιρικάς τότε στα 16-17 μου χρόνια πήρα το θάρρος και ανέβηκα τα σκαλιά της θύρας  2 στο ΟΑΚΑ «Θέλω να ανοίξω ένα κλαμπ της ορίτζιναλ στον Κολωνό» του είπα. «Έλα την Παρασκευή στο δωματιάκι» μου απάντησε κι έτσι έληξε ο πρώτος σύντομος διάλογος μας.

Κλαμπ στον Κολωνό δεν άνοιξα ποτέ αλλά ήταν η αρχή ενός ταξιδιού  ή μάλλον αρκετών ταξιδιών μαζί του. Λίγα μέτρα από το δωματιάκι στο σπίτι του απαγορευόταν το κάπνισμα και όταν ανάβαμε τσιγάρο στη ζούλα μας έκοβε την καύτρα με ψαλίδι για να μην μας καταστρέψει ολόκληρο το τσιγάρο.

Και μετά στην Καλλιδρομίου για φαγητό.

Σε πολλές περιπτώσεις μας έμαθε πως λειτουργεί ένας πραγματικός οπαδός αλλά δυο είναι χαραγμένες βαθιά στη μνήμη μου. Η πρώτη στην Αχαρνών καμιά δεκαριά πούλμαν της original λίγο πριν βγούν στην εθνική οδό συναντήσαμε δυο λεωφορεία του ΠΑΟΚ που είχαν έρθει στην Αθήνα. Οι περισσότεροι ξεσηκώθηκαν «Σταμάτα οδηγέ, να τους κάνουμε να τους ράνουμε», ο Δημήτρης δεν άφησε να συμβεί το παραμικρό και όλοι συνεχίσαμε ειρηνικά το δρόμο μας.

Άλλη μια φορά έξω από τα διόδια της Θεσσαλονίκης κατεβήκαμε από τα πούλμαν και περιμέναμε την αστυνομία για να μας κάνει έλεγχο και τότε ένα  λεωφορείο ταξιδιωτικού γραφείου που μετάφερε φιλάθλους του Ολυμπιακού πήγαινε κάπου στα Βαλκάνια για ευρωπαϊκό αγώνα που ήταν προγραμματισμένος μεσοβδόμαδα, 3-4 μέρες αργότερα.

Κάποιοι «μάγκες» μόλις είδαν τα κόκκινα κασκόλ έκοψαν το δρόμο και το σταμάτησαν, άλλοι πήραν μπουκάλια και πέτρες στα χέρια.  Ο Μίμης μπήκε μπροστά φώναξε σε όλους να σταματήσουν αμέσως, ζήτησε από τον τρομοκρατημένο οδηγό να ανοίξει την  πόρτα. Πάτησε στο πρώτο σκαλοπάτι, ζήτησε συγνώμη για την αναστάτωση, ευχήθηκε καλό ταξίδι και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού συνέχισαν κανονικά το δρόμο τους.

Αυτή ήταν η φιλοσοφία του, ο τρόπος του, αγαπούσε την ομάδα του και καταλάβαινε την αγάπη κάθε οπαδού για τη δική του ομάδα.

Αυτό ήταν και το παράδειγμα για πολλά πιτσιρίκια από εμάς που δεν θέλαμε και πολύ να ακολουθήσουμε τον όχλο, αλλά η στάση του μας έδειχνε ποιο είναι το σωστό, για όσους ήθελαν βέβαια να καταλάβουν.

Στο δικό του μυαλό ήμουν ο ένας από τους 17 γιατί μέσα στη νεανική μου τρέλα  το 1987 μαζί με άλλους 16  και με την ΑΕΚ στα χειρότερα της  στην 7η θέση του πρωταθλήματος νομίζω, ξεκινήσαμε να πάμε στην Τούμπα. Από τότε όταν με σύστηνε σε κάποιο με προσφωνούσε σαν τον έναν από τους 17 και όχι με το όνομα μου.

Η Δημήτρης Χατζηχρήστος δεν εξαργύρωσε ποτέ τη σχέση του με το οπαδικό κίνημα. Κήρυξε ανένδοτο αγώνα για να φύγει ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος όταν διαπίστωσε ότι η ΑΕΚ μαζί του είναι ο φτωχός συγγενής.  Ο τότε μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ του πρότεινε μεγάλο μισθό για να τον κάνει υπάλληλο του με προφανή σκοπό. Ο Δημήτρης όμως δεν χαμπάριαζε από αυτά. «Ζήτα γαμ@@ου και άντε παραιτήσου» ήταν το σύνθημα που έβγαινε αρχικά από το στόμα του και στη συνέχεια απλωνόταν  σε όλη την εξέδρα.

Την ίδια ώρα εκείνος κυκλοφορούσε με ένα  λευκό παπάκι Kawasaki και έκανε εξωτερικές δουλειές σε διαφημιστική εταιρεία. Ήταν φανερό πως ο σκοπός του ήταν πάντα να υπηρετεί αυτό το σύλλογο και όχι να κερδίσει κάτι από αυτόν.

Λίγα χρόνια αργότερα όταν ο τότε πρόεδρος της ΚΑΕ Κώστας  Βουτσόπουλος ετοιμαζόταν να πουλήσει το Νάσο Γαλακτερό ήταν έξω από το γραφείο που συνεδρίαζε το ΔΣ και κάθε λίγο χτυπούσε το τζάμι του παραθύρου λέγοντας: “Να ξέρετε ότι εμείς εδώ είμαστε δεν πρόκειται να φύγουμε».

Για την ιστορία με απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μετά από απαίτηση του Σωτήρη Κούβελα ο Γαλακτερός κατέληξε στον ΠΑΟΚ, αλλά ακόμα και τότε «Ένα τεράστιο πανό στο ΟΑΚΑ αναρτήθηκε λίγο πριν τις εκλογές με το σύνθημα: «Όχι στη Νέα Δημοκρατία ο Γαλακτερός είναι η αιτία» για να δείξει ξεκάθαρα ότι όποιος αδικεί την ΑΕΚ θα το βρει μπροστά του.

«Αδέλφια μας Ενωσίτες ακούτε την κίτρινη φωνή της Αθήνας την καρδιά της original 21» . Με αυτή τη φράση ξεκινούσε πάντα το μήνυμα στον τηλεφωνητή όταν κάποιος καλούσε το 6463403. Τότε που δεν υπήρχε ίντερνετ και τα νέα τα μάθαινες την άλλη μέρα το πρωί από τις εφημερίδες.

Η φωνή που μας κράτησε στα δύσκολα γιατί κακά τα ψέματα στην ΑΕΚ τα περισσότερα χρόνια δύσκολα ήταν, με τις διοικήσεις να αλλάζουν κάθε λίγο, αλλά ο Μίμης ήταν πάντα η σταθερά μας. Είχε ένα απίστευτο τρόπο να σου μεταφέρει αυτή την αγάπη που ένιωθε ο ίδιος για το σύλλογο της καρδιάς του και να σε αρρωσταίνει ακόμα περισσότερο.

«Είναι η καρδιά σου και χτυπάει» λεγόταν το εφημεριδάκι της original και ήταν σχεδόν πάντα αυτός που το έδινε έξω από τα γήπεδα που έπαιζε η ΑΕΚ.  Πριν το «κιτρινόμαυρο μονοπάτι» στην τηλεόραση έκανε εκπομπή στο ραδιόφωνο super fm νομίζω ότι λεγόταν ο σταθμός και ήταν κάπου στο Κολωνάκι, αν θυμάμαι καλά.

Πρωτοπόρος σε όλα, γιγάντωσε το οπαδικό κίνημα. Μετέδωσε τη φλόγα σαν ένας άλλος ιεραπόστολος με ιερή αποστολή να μην είναι η ΑΕΚ ποτέ μόνη, σε κανένα μέρος του κόσμου, σε κανένα άθλημα.

Την τελευταία φορά ταξίδεψα μαζί του το 2002 με το «συννεφάκι» ένα πούλμαν 30 θέσεων για ζευγάρια, μια ακόμα οπαδική καινοτομία που είχε επινοήσει ο ίδιος που πήγαινε στους εκτός έδρας αγώνες της ΑΕΚ ξεκινώντας από Παρασκευή, συνδυάζοντας αναψυχή και βέβαια την ΑΕΚ. Πήγαμε Σέρρες,  στη λίμνη Κερκίνη και την Κυριακή Θεσσαλονίκη στο Χαριλάου.

Τα υπόλοιπα παιδιά μου έλεγαν ότι κάποιες φορές μέσα στο λεωφορείο υπήρχε και μια αφίσα του Συνασπισμού ώστε σε περίπτωση που συναντούσε φανατικούς αντίπαλους οπαδούς κάποιος την έβαζε στο παρμπρίζ, εκείνος κρυβόταν για να μην τον αναγνωρίσουν και το πούλμαν έμοιαζε ότι πηγαίνει σε συγκέντρωση πολιτικού κόμματος.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι φίλοι της ΑΕΚ του χρωστάμε πάρα πολλά . Για το οπαδικό κίνημα στην Ελλάδα ήταν φάρος, μια τεράστια μορφή. Ένας τρελός, ρομαντικός, παθιασμένος οπαδός που αφιέρωσε τη ζωή του στην ιδέα που λάτρεψε, χωρίς όμως τις ασχήμιες που συνοδεύουν πολλές φορές τα οπαδικά κινήματα. Ότι δεν θα τον ξεχαστεί ποτέ είναι απόλυτα βέβαιο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ο πιο αρμόδιος να μιλήσω για το Δημήτρη γιατί αυτά που έζησα, αυτά που γνωρίζω ίσως να είναι μόλις το ένα χιλιοστό από την τεράστια Ενωσίτικη διαδρομή του.

Το «Σ’ αγαπώ πολύ» θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη καρδιά και το μυαλό μας.

Δημήτρη Χατζηχρήστο θα είσαι για πάντα αθάνατος.