Άρθρο του ποδοσφαιριστή της ΑΕ Καλυβίων Δημήτρη Χριστόπουλου.
Πάντα έβρισκα μια ειδωλολατρική διάσταση στο ποδόσφαιρο. Πιστεύω πως η μαγεία του δεν είναι μόνο τα ενενήντα αγωνιστικά λεπτά. Αντιθέτως, για όσους πήραν λίγο πιο σοβαρά το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ο αγώνας είναι απλά το επιστέγασμα μιας ρουτίνας που ενίοτε σε μαγεύει χωρίς προφανείς λόγους. Οι στιγμές χαβαλέ στην προπόνηση, η μυρωδιά της θερμαντικής αλοιφής στα αποδυτήρια πριν το ματς,το ισχυρό δέσιμο, στο όνομα της ομάδας, με ανθρώπους που εκτός γηπέδου πιθανότατα να μην επεδίωκες καμία επαφή, οι στιγμές αυτοσυγκέντρωσης και σοβαρότητας σε δύσκολες αγωνιστικές συγκυρίες, έχουν κάτι μεθυστικό ή ίσως και παραισθησιογόνο. Σε κάνουν να ξεχνάς, να μην παρατηρείςόσα στραβά και ανάποδα συμβαίνουν γύρω σου και να κυνηγάς τη θέση σου σαν κανονικός ποδοσφαιριστής στο ερασιτεχνικό, έστω, γήπεδο.
Και τα χρόνια περνάνε και αρχίζει να αχνοφαίνεται το τέλος και εκεί που αναλογίζεσαι τα «κουσούρια» (κυρίως σωματικά) που σου άφησε αυτή η μεθυστική ποδοσφαιρική περιπέτεια συνειδητοποιείς πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε που ξεκίνησες να κυνηγάς το τόπι. Για την ακρίβεια τίποτα σχεδόν δεν έμεινε ίδιο. Δεν είναι μόνο τα περίπου υποτριπλάσια σωματεία που επιβίωσαν αυτή τη δεκαετία στο φθιωτικό ποδόσφαιρο. Βλέπουμε το άλλοτε ακριβοθώρητο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας του νομού σε ρόλο επαίτη να αναζητά συμμετέχοντες υποσχόμενο μια ποδοσφαιρική χρονιά που δε θα φύγει κανείς απογοητευμένος, καθώς ουδείς υποβιβάζεται, και παρόλα αυτά με το ζόρι να μαζεύει δεκατρείς ομάδες. Βλέπει κανείς νοικοκυρεμένα σωματεία πρωταθλητισμού της Β’ Κατηγορίας να του γυρνούν διακριτικά την πλάτηκαι να επιλέγουν, μάλλον σοφά, την ησυχία τους μακριά από τα πολυδάπανα «μεγάλα σαλόνια».
Το κυριότερο, όμως, είναι πως το ευρύτερο φθιωτικό ποδόσφαιρο βλέπει, καταφανώς, τη νέα γενιά να το αγνοεί επιδεικτικά. Το όνειρο, κάποτε, του κάθε πιτσιρικά να αποτελέσει ισότιμο μέλος στην αντρική ομάδα της περιοχής του έχει μετατραπεί στον σημερινό εφιάλτη προπονητών και παραγόντων καθώς νεαροί εν δυνάμει ποδοσφαιριστές, αγνοούνται! Μαζί με τα νέα παιδιά, όμως, αγνοείται και ο ενθουσιασμός για το παιχνίδι, ένας ενθουσιασμός που σημάδεψε ολόκληρες γενιές τα προηγούμενα χρόνια και έφερε χιλιάδες παιδιά στα γήπεδα.
Σήμερα παρατηρείται, έντονα, το φαινόμενο όπου τα παιδιά και, δυστυχώς ακόμα περισσότεροοι γονείς τους, επιλέγουν να αναζητήσουν τον ευκολότερο και συντομότερο δρόμο προς την ποδοσφαιρική επιτυχία και καταξίωση. Υπέρμετρες «σουπερλιγκάτες» προσδοκίες που είναι τόσο απότομες όσο και η προσγείωση που ακολουθεί όταν συχνά δεν πραγματοποιηθούν και που πολλές φορές επιφέρουν ακόμα και την οριστική απομάκρυνση ενός νέου από το ποδόσφαιρο λόγω απογοήτευσης. Είναι γεγονός πως τα «αρρωστάκια» της μπάλας λιγόστεψαν και όσα έμειναν προσεγγίζουν με μια πιο επαγγελματικοφανή μάσκα το ποδόσφαιρο. Οι υπόλοιποι απλά χάνονται στην άνιση μάχη που δίνει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο των γηπέδων-χωραφιών, της οικονομικής δυσπραγίας των σωματείων και των όσων κωμικοτραγικών, σε viral βαθμό,του συμβαίνουν, απέναντιστις σταθερά αυξανόμενες μαθητικές υποχρεώσεις, την νέα κουλτούρα που έχει οικοδομηθεί γύρω από την καλοπέραση των νέων, το διαδίκτυο, το gaming και γενικά πράγματα που, ίσως όχι άδικα, φαντάζουν πιο γοητευτικά στα μάτια τους.
Απόδειξη όλων των παραπάνω τόσο τα μικρά ρόστερ των ομάδων που πονοκεφαλιάζουν να βρουν μικρούς για να χωρέσουν στις ενδεκάδες, όπως προβλέπεται, όσο και το παράδοξο, αν θέλετε, που δείχνει πωςοι ποδοσφαιριστές που κατά βάση ξεχωρίζουν ποιοτικά και διαμορφώνουν αγωνιστικά τα πρωταθλήματα είναι σε πολλές περιπτώσεις προχωρημένης ποδοσφαιρικής ηλικίας.
Βέβαια, θα ήταν άδικο να ισχυριστούμε πως τα δεδομένα αυτά αποτελούν αποκλειστικά προβλήματα του τόπουμας. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο φαίνεται πως περνά δύσκολες εποχές σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σε ένα βαθμό είναι λογικό μετά τα όσα συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια. Απλά φαίνεται πως μαζί με τα λεφτά χάθηκε και η όποια αγνή ποδοσφαιρική «τρέλα» μπορεί να κουβαλούσαμε και αυτό σε κάθε περίπτωση είναι λυπηρό, τουλάχιστον για όσους από εμάς ζήσαμε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αλλιώς. Όταν δεν ήταν προφανές πως αντί για προπόνηση θα πάμε για καφέ ή πως από το να πάμε να παλέψουμε για τη νίκη σε μια δύσκολη λοκρική έδραγια παράδειγμα, θα προτιμήσουμε να κερδίσουμε έναν άγνωστο online στο Fortnite.
Χριστόπουλος Δημήτρης
Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής Α.Ε. Καλυβίων